ناگهان رفت - آرزو وليپور

يك نفر بود که از پنجره صحبت مي‌کرد
مثل باران به گل سرخ محبت مي‌کرد
يک نفر بود که در قحطي آزادي و نور
از دل خسته خورشيد، عيادت مي‌کرد
يک نفر بود براي من و تنهايي من
آيه‌ي روشن پرواز تلاوت مي‌کرد
ناگهان رفت به مهماني دريا، يک شب
او که بي‌تاب‌تر از موج حکايت مي‌کرد
مهربان بودي و در سفره‌ي من، برکت عشق
دل من داشت به لبخند تو عادت مي‌کرد
کاش اين دل، دل تاريک‌تر از تنهايي
با تو تا آن طرف آئينه حرکت مي‌کرد