پیامبر اعظم در انجیل

پريقليطوس يا پارقليطا «پارقليطا» کلمه‏اى است سريانى از اصل يونانى «پريقليطوس» که به معنى بسيار ستوده و پسنديده است و ترجمه عربى آن محمد يا احمد مى‏باشد. ولى در انجيلهايى که بعد از اسلام نگارش يافته «پارقليطا» را مشتق از کلمه «پاراقليطوس» دانسته‏اند که به معناى «تسلى دهنده» مى‏باشد. محمود بن الشريف مى‏نويسد: ان الاربعة الذين کتبوا الاناجيل قد اتفقوا على ان عيسى (ع) قال للحواريون حين رفع الى السماء: انا ذاهب الى ابى و ابيکم و الهى و الهکم و ابشرکم بنبى يأتى من بعدى اسمه الپارقليط و هذا الاسم هو باللسان اليونانى و تفسيره بالعربية محمد (ص) قال الله فى کتاب العزيز: و مبشرا برسول يأتى من بعدى اسمه احمد. يعنى، به اتفاق همه کسانى که انجيلهاى چهارگانه را نوشته‏اند، حضرت عيسى (ع) موقعى که به آسمان مى‏رفت به حواريون گفت: من به سوى پدر و خدايم و پدر شما و خدايتان مى‏روم و شما را به پيغمبرى بشارت مى‏دهم که بعد از من مى‏آيد که نام او «پارقليط» است و اين اسمى است يونانى و معنى آن به عربى محمد (ص) مى‏باشد (و اين اشاره به همان گفته قرآن مجيد است که از قول عيساى مسيح) گويد: بشارت مى‏دهم شما را به پيامبر بعد از خودم که نام او احمد است. در انجيلهاى فارسى کنونى نيز کلمه «پارقليطا» را از «پارقليطوس» گرفته و به معنى «تسلى دهنده» بکار برده‏اند: در فصل 14 انجيل يوحنا آمده است: «اگر مرا دوست داريد احکام مرا نگاه داريد و من از پدر سؤال مى‏کنم، و «تسلى دهنده»«پارقليطا» ديگر به شما عطا خواهد کرد تا هميشه با شما بماند... اين سخنان را به شما گفتم وقتى با شما بودم ليکن «تسلى دهنده» يعنى روح القدس که پدر او را به اسم من مى‏فرستد او همه چيز را به شما تعليم خواهد داد، و آنچه به شما گفتم به ياد شما خواهد آورد.» «و من به شما راست مى‏گويم که رفتن من براى شما مفيد است زيرا اگر نروم «تسلى دهنده» نزد شما نخواهد آمد.» «ليکن چون «تسلى دهنده» که او را از جانب پدر نزد شما مى‏فرستم آيد يعنى روح راستى که از پدر صادر مى‏گردد، او بر من شهادت خواهد داد» گرچه مفسرين انجيل پافشارى کرده‏اند که بگويند مقصود از «پارقليطا»«روح القدس» است ولى با اندک تأمل و تحليل در آيات گذشته و علامات و امتيازاتى که براى شخص مورد بشارت ذکر کرده‏اند روشن و مبرهن مى‏شود که تطبيق «پارقليطا» ى موعود با «روح القدس» از جهاتى چند غير قابل قبول و امکان‏ناپذير است. زيرا آيات گذشته بشارت از ظهور کسى پس از حضرت عيسى (ع) مى‏دهد که: 1 ـ آمدنش مشروط و منوط به رفتن مسيح بوده و شخصيت عظيم روحانى او به اندازه‏اى از مسيح برتر و والاتر است که رفتن عيسى (ع) به منظور ظهور و تابش آن خورشيد فروزان براى بشريت بسى سودمند و مفيد بوده است. 2 ـ او «پارقليطا» ى ديگرى است که براى هميشه و تا انقراض جهان شخصيت و آيينش بر بشريت حکومت کند. 3 ـ وى درباره مسيح شهادت داده او را تصديق خواهد کرد. 4 ـ «پارقليطا» آيين مسيح را تکميل و ناگفته‏هاى او را بيان خواهد کرد و آن حضرت را جلال و شکوه خواهد بخشيد و... بنابراين، اگر بنا باشد که پارقليطاى موعود «روح القدس» باشد از لحاظ آنکه حضرت مسيح آمدن او را مشروط به رفتن خود کرده و بودنش را در عصر خود ممتنع دانسته است، نبوت آن بزرگ مرد آسمانى محال خواهد بود. زيرا که «روح القدس» حامل وحى و واسطه بين حضرت اقدس الهى و انبياى خداست که در طول بعثت پيغمبران اولى العزم با آنان مصاحبت و ملازمت داشته است و نيز چون رفتن خويش را به منظور آمدن وى مفيد خوانده و در نتيجه پارقليطا را بزرگتر از خود معرفى کرده است. اگر بنا باشد که پارقليطا «روح القدس» باشد لازم آيد که فرشته حامل وحى که در حکم نامه‏رسان انبياى الهى است مقام و منزلتش از آنان فراتر و برتر باشد . از مجموع آنچه پيرامون بشارات و آيات گذشته نگارش يافت براى محققان روشن مى‏شود که فرد مورد بشارت پيغمبرى است پس از حضرت مسيح که از وى بزرگتر و تکميل کننده شريعت و تصديق کننده شخص او و کتاب اوست که داراى رياست و زعامت روحانى ابدى بشريت بوده و موجب جلال و عظمت مسيح گردد. يعنى ساحت قدس آن حضرت را از شوائب نقص و گناه مبرا سازد. به هر حال، وقتى علما و دانشمندان مسيحى بخواهند با تغيير اين کلمات متون صحيحه اناجيل را مخفى داشته و بدين وسيله بشارت ظهور پيامبر اسلام را ناديده انگارند، قرآن مجيد متکفل بيان آنها خواهد بود: «يا اهل الکتاب قد جائکم رسولنا يبين لکم کثيرا مما کنتم تخفون من الکتاب و يعفو عن کثير. قد جائکم من الله نور و کتاب مبين. يهدى به الله من اتبع رضوانه سبل السلام و يخرجهم من الظلمات الى النور باذنه و يهديهم الى صراط مستقيم» . اى اهل کتاب! فرستاده ما (محمد (ص)) به سوى شما آمد و بسيارى از حقايق آسمانى را که شما کتمان کرديد روشن مى‏سازد و از بسيارى (که فعلا مورد نياز نيست) صرف نظر مى‏کند . به راستى از طرف خدا نور و کتاب آشکارى به سوى شما آمده است. خداوند به برکت آن، پيروان رضايت خود را به راههاى سلامت هدايت مى‏کند و به اذن خويش از تاريکيها به سوى روشنايى مى‏برد و آنها را براه راست رهبرى مى‏کند.
منبع: مجله مشکوة، شماره 22

خطبه شقشقیه

غصب خلافت ودلیل شکیبایی امام(ع)
آگاه باشید که ! به خدا سوگند ابابکر جامعه خلافت را بر تن کرددر حالی که می دانست که جایگاه من در حکومت اسلامی چون محور سنگهای آسیاب است.(که بدون آن آسیاب حرکت نمی کند)او می دانست که سیل علوم از دامن کوهسار من جاری است ومرغان دور پرواز اندیشه هابه بلندی ارزش من نتوانند پرواز کرد.پس من ردای خلافت رها کردهو دامن جمع نموده از ان کناره گیری کردم که در این اندیشه ها بودم که آیا با دست تنها برای گرفتن حق خود به پا خیزم.یا در این محیط خفقان زا وتاریکی که به وجود اوردند.صبر پیشه سازم.که پیران را فرسوده.جوانان را پیرومردان با ایمان راتا قیامت وملاقات پروردگار اندوهگین نگه می دارد .پس از ارزیابی درست صبر وبردباری را خردمندانه تردیدم.پس صبر کردمدر حالی که گویا خار در چشم واستخوان در گلوی من مانده است وبا دیدگان خود می نگریستم که میراث مرا به غارت می برند!بازی ابابکر با خلافت تا اینکه خلیفه اول به راه خود رفت و خلافت را به خطاب سپرد( سپس امام شعری را از اعشی عنوان کرد )مرا با برادر جابرحیان چه شباهتی است من همه روز را در گرمای سوزان کار کردم واو راحت و آسوده در خانه بود!!شگفتا! ابابکر که در حیات خود از مردم می خواست عذرش را بپذیرند.چگونه در هنگام مرگ خلافت راب به عقد دیگری در آورد؟هر دو شتر خلافت سخت دو شیدندواز حاصل آن بهرمند شدند.عمر وماجرای خلافت سرانجام اولی رابه راهی در آوردوبه دست(عمر) سپرد.که مجموعه ای از خشونت.سختگیری.اشتباه وپوزش طلبی بود.زمامدار مانند کسی که بر شتری سرکش سوار است.اگر عنان محکم کشد. پرده های بینی حیوان پاره می شود.واگر آزاد گذارد.در پرتگاه سقوط می کند سوگند به خدا مردم در حکومت دومی.در ناراحتی ورنج مهمی گرفتار آمده بودند.ودچار دوروبیها واعتراضها شدند.ومن در این مدت طولانی محنت زا.وعذاب آور چارهای جز شکیبایی نداشتم. تا آنکه روزگار عمر هم سپری شد.شورا عمر وخلافت عثمان: سپس عمر خلافت را در گروهی قرار داد که پنداشت من همسنگ آنان می با شم!!پناه به خدا از این شورا1.در کدام زمان من با اعضاء شورا برابر بودم؟ ناچار بازهم کوتاه آمدم.وبا آنان هماهنگ گردیدم.یکی از آنها با کینهای که از من داشت روی برتافت ودیگری دامادش را بر حقیقت برتری داد وآن دونفر دیگر که زشت است آوردن نامشان شکوه از خلافت عثمان تا آنکه سومی به خلافت رسید.دو پهلویش از پر خوری باد کرده.همواره بین آشپزخانه ودستشویی سرگردان بود. وخویشاوندان پدری او از بنی امیه بپا خاستند.وهمراه او بیت المال را خوردندو بر باد دادند.چون شتری گرسنه که به جان گیاه بهاری بیافتد.عپمان انقدر اسراف کرد که ریسمان بافته او باز شد واعمال او مردم را بر انگیخت.و شکم بارگی او نابودش ساخت.
بیعت عمومی مردم باامیر المومنین(ع): فراوانی مردمچون یالهای پر پشت کفتاربود.از هر طرف مرا احاطه کردند.تا آنکه نزدیک بود حسن وحسین(ع) لگدمال گردند.وردای من از دو طرف پاره شدمردم چون گله های انبوه گوسفند مرا در میان گرفتنداما آنگاه که بپا خواستم وحکومت را بدست گرفتم.جمعی پیمان شکستند وگروهی از اطاعت من سر باز زده از دین خارج شدند وبرخی از اطاعت حق سر برتافتند.گویا نشنیده بودند سخن خدای سبحان را که می فرماید: سرای آخرت را برای کسانی برگزیدیم که خواهان سرکشی وفساد در زمین نباشند وآینده از آن پرهیز کاران است)آری!به خدا خوب آن را شنیده وحفظ کرده بودنداما دنیا در دیده آنها زیبا نمود.وزیور آن چشمهایشان را خیره کرد.مسوولیتهایاجتماعی سوگند به خدایی که دانه را شکافتوجان را آفرید.اگر حضور فراوان بیعت کنندگان نبود.ویاران حجت را بر من تمام نمی کردند.واگر خداونداز علماء عهد وپیماننگرفته بود که برابر شکم بارگی ستمگرانو گرسنگی مظلومان سکوت نکنند. مهار شتر خلافت را بر کوهان آن انداخته.رها می نمودموآخر خلافت را به کاسه اول آن سیراب می کردم.آنگاه می دیدید که دنیای شما نزد من از آب بینی گوسفندی بی ارزشتر است(گفتند: در این جا مردی از اهالی عرا ق بلند شد ونامهای به دست امام(ع)داد وامام آن را مطالعه می فرمود.گفته شد مسائلی در آن بود که می بایست جواب می دادوقتی خواندن نامه به پایان رسید.ابن عباس گفت یا امیر المومنین!چه خوب بود سخن را از همان جا که قطع شد آغاز می کردید؟امام(ع)فرمد:هرگز:ای پسر عباس شعله ای از آتش دل بود زبانه کشید وفرو نشست(ابن عباس میگوید.به خداسوگند!بر هیچ گفتاری مانند قطع شدن سخن امام(ع) اینگونه اندوهناک نشدم.که امام نتوانست تا آنجاکه دوست دارد به سخن ادمه دهد)
(نهج البلاغه.خطبه3.معروف به خطبه شقشقیه درد ودل های امام علی(ع)از ماجرای سقفیه وغصب خلافت)

شیعیان علی(ع) در زبان پیامبر(ص)

چنان که در طول تاریخ مشخص وواضح است که رسول الله پیوسته به شیعیان امام علی(ع) بشارت بهشت ورستکاری داده است.بری اثبات این حقیقت چندین حدیث معتبر از کتاب های اهل سنت آمده که برای نمونه به برخی از آنها اشاره می شود که برادارن اهل سنت ما بدانند ما اگر پیروی از علی وآل علی می کنیم به دستور تخلف ناپذیر پیامبر.که در کتاب اهل سنت وارد شده عمل مینمایم.واگر آنان هم به دنبال رستگاری هستند تعصب را کنار بگذارند وبا عقل ومنطق که سنت واقعی رسول الله هست عمل کنند.
حدیث1-رسول خدا(ص) می فرماید:تو وشیعیانت بر حوض من وارد می شوید در حالی که سیراب وشادکام ورو سفید هستیدوهمانا دشمنانت برحوض من وارد می شونددر حالی که تشنه لب واندوهگین اند.(1)
حدیث2-ام سلمه نقل می کند که رسول خدا(ص) به علی(ع) فرمود:یاعلی.تو ویارانت در بهشت هستید.تو وشیعیانت در بهشت هستید.(2)
حدیث3-رسول خدا(ص)فرمود:اگر تمام آفریدگان بر ولایت تو اجتماع می کردند.خداوند هرگز جهنم را نمی آفریدوهمانا تو وشیعیانت.رستگاران روز رستاخیز هستید(3).
حدیث4-بهترین مردم تو وشیعیانت هستند.همانا تو وشیعیانت در روز قیامت محشور می شویددر حالی که از خداوند راضی هستید وخداوند از شما راضی خواهد بود.(4)
حدیث5-رسول خدا(ص) فرمودند:یاعلی نخستین چهار نفری که وارد بهشت می شوند.من وتو وحسن وحسین هستیم وسپس ذریه ما وپس از آنهاهمسران ما هستندو شیعیان در طرف راست وچپ ما قرار دارند.(5)
حدیث6-پیامبر خدا(ص)فرمود:من اصل درختم وفاطمه فرعش وعلی لقاحش وحسن وحسین میوه هایش وشیعیانمان برگهای آن درخت اند.(6)
حدیث7-رسول خدا(ص) فرمود: همانا شیعیانت با سیمائی نورانی برمنبرهائی از نور گردا گرد من(در روز رستاخیز)خواهند بود ومن شفاعتشان خواهم کرد وآنان فردا در بهشت همسایگان من اند.
........................................................................................................................


1-مجمع الزوائد هیثمی-ج9-ص131
2-تاریخ بغداد-ج12-358.مجمع الزوائدهیثمی-ج10-ص21.صواعق المحرقه.ص161
3-احمد بن محمدفقیه طبری در فضایل به اسنادش از ابن عباس نقل کرده
4-تفسیر ابن جریر طبری ج30ص171.صواعق المحرقه ص161.در المنثور سیوطی.ج6ص379
5-تاریخ ابن عساکرج2ص329-332.مجمع الزوائد هیثمیج9ص131.صواعق المحرقه ص161
6-مستدرک الحاکم-ج3ص160.تاریخ ابن عساکر148ح183.فصول المهمه ابن الصباغ-ص27
7-کنز الکراجکی-ج2ص179.کفایه الطالب ص265

زهرا مرضیه(س)- عارف بجنوردی

ای روی تو سرسبزی گلزار امامت

گلدسته عصمت شجر باغ کرامت

مرضیه لقب شافعه روز قیامت

دارند محبان تو در حشر علامت

حب تو همان انرا نقش یست به سیما

وصف تو به قرآن همه جا ذات خدا گفت

اوصاف تو را ختم رسولان به ملا گفت

پیوسته به پیش همه کس در همه جا گفت

از فاطمه بضعه منی به ثنا گفت

وز راتبه ی فاطمه ام ابیها

ای ذات خدا را به وجود تو مباهات

در ذات تو جز ذات الهی همگی مات

حب تو به درگاه خدا اعظم طاعات

ای واسطه ی قرب مطیعین و مطیعات

مصداق قداستمسک بالعروه وثقی

ای نجم فروزنده ی افلاک جلالت

وی گوهر رخشنده ی افلاک عدالت

ای گلبن پر برگ وبر باغ رسالت

درر صدف عز و مه برج اصالت

تعبیر به کوثر زتو کرد ایزد یکتا

ای سیده ی هر دو جهان دخت پیمبر (ص)

ای از همه ی عالمیان بر تر و بهتر

با حیدر (ع) کرار به هر معنی همسر

هستی ی تو با عالم ایجاد برابر

بل ذات تو شد باعث پیدایش اشیاء

ای حقت داده مقامات و کرامات

ذات غرض باشد از ایجاد سماوات

دارم به تو ای کعبه ی حاجات مناجات

دست من و دامان تو یا جده ی سادات

از لطف نگاهی به من غمزده بنما

دائم به ولای تو دلی یکدله دارم

در کعبه ی کویت به صفا هروله دارم

بر مدح ستائیت کنون مشغله دارم

امید پذیرفتن و چشم صله دارم

نومید شدن از در احسان تو حاشا

یا فاطمه الزهرا (س) پز مان شدم الغوث

در نائره ی عشق فروزان شدم الغوث

سرتا بقدم آتش سوزان شدم الغوث

در چاره ی دل مضطر و حیران شم الغوث

دارم دل پر درد و تقاضای مداوا

یا فاطمه الزهرا (س) حاجت بتو دارم

حاجت به صد الحاح و سماجت بتو دارم

درمانده ام امید عنایت بتو دارم

در هر دو جهان چشم شفاعت بتو دارم

ای شاغعه ی محشر صدیقه ی کبرا

یا فاطمه الزهرا (س) انی بک ارجو

محروم نشد از در احسان تو هندو

گیرم که ز هندو بترم آمدم این سو

ای شافعه ی محشر ای بانوی مینو

جز درگه تو نیست امیدم به دگر جا

شعر از مرحوم عارف بجنوردی

شهادت حضرت امام محمد تقی جواد الائمه(ع) تسلیت باد.

ام الائمه النقبا بانو ی جزا

مارا کجا به کوی تو ممکن بود وصول

کانجا خیال را نبود قدرت نزول

طول زمان هوای تو از سر برون نکرد

اصلی بود محبت و الاصل لا یزول

گفتم به عقل چاره کنم درد عشق را

غافل از اینکه عشق بود آفت عقول

درویشم و به هیچ قناعت همی کنم

بگذاردم به خویش اگر نفس بوالفضول

چشم امید نیست به هیچ آستان مرا

الا به آستانه ی فرخنده ی بتول (س)

ام الائمه النقبا بانو ی جزا

نور الهدی حبیبه ی حق بضعه ی رسول (ص)

زهرا (س) که ز امر حق پی تعیین جفت او

در شب نمود ذهره به کاخ علی (ع) نزول

صدیقه آنکه کرده پی کسب عز و جاه

روح الامین ز روز ازل خدمتش قبول

در وصف ذات پاک و کرامات بیحدش

گردیده نطق الکن و حیران بود عقول

باشد (محیط ) شاد ز یمن ولای او

در روز رستخیز که هر کس بود ملول

شعر از محیط قمی